Onlangs hadden wij een interview met de coach van Hanzevast Capitals. Wij presenteren in drie artikelen een weerspiegeling van het uur durende interview met Pep Claros. Deel 1 gaat over stijl van coachen. Volgende week publiceren wij het verhaal over de man Pep Claros en als afsluiting het verhaal over hoe hij bij Hanzevast Capitals is gekomen. Wij stellen het niet op prijs dat er zonder toestemming stukken worden overgenomen en elders gepubliceerd. Wij staan alleen het plaatsen van de url naar het artikel toe. In het professionele basketball en zeker in Spanje is het gebruikelijk dat trainingen achter gesloten deuren plaats vinden. Voor mij is de belangrijkste reden hiervoor dat ik wil kunnen werken zoals op kantoor. Niet dat er tien mensen praten, vier schreeuwen en twee aan het bellen zijn. De supporters waren bij de eerste training heel respectvol. Ik ben blij dat de eerste training openbaar is geweest. Ik heb het gevoel dat mensen mijn keuze nu meer respecteren. Het was leuk om te zien hoe enthousiast de mensen reageren op de nieuwe spelers. De supporters zijn belangrijk voor mij bij wedstrijden. Ik zie het publiek als een belangrijke factor in een wedstrijd. Nu hebben we gemiddeld 2.000 toeschouwers maar dat moeten er 4.000 worden. De mensen moeten get worden door mijn spelers. Als zij wie dat doen krijgen zij wie de hulp van het publiek. Winnen en plezier beleven is waar het om gaat. De trainingen die ik geef hebben een hoge intensiteit. Ik probeer spelers zodanig te en zodanig dat ze beter gaan spelen. Ze moeten gaan spelen als een teamspelers. Mijn hoge intensiteit en hoge verwachtingspatronen zullen zorgen voor conflicten. Ik weet dat er elke week een conflict zal zijn.
Ik kan goed omgaan met deze conflicten omdat ik weet dat dit de weg naar winst is. Deze weg bestaat uit het en, verbeteren en opbouwen van een team en gaat altijd gepaard met weerstand. Men kan verbeteren door veel te trainen. Voor het opbouwen van een team is het belangrijk dat spelers zich belangrijk voelen. Ze zijn allemaal even belangrijk maar hebben verschillende rollen. Iedereen zal het team vanuit zijn rol moeten helpen. De rollen zijn afhankelijk van wat een persoon aan het team wil bijdragen. Wanneer het bekend is wat iemand zal gaan brengen hebben we een afspraak. De speler zal zichzelf dan net zolang moeten verbeteren tot hij zijn afspraak nakomt. Zonder deze afspraken is er geen team want niemand kan dan meer op een ander vertrouwen. Niemand mag zich belangrijker voelen dan een andere speler. Zonder de hulp van een ander kun je niet speciaal of bijzonder zijn. Statistieken van het vorige seizoen, achtergrond of nationaliteit interesseren mij niet. Wij hebben acht nationaliteiten in huis en dat vergt discipline en heel strikt zijn. Het team is nummer een binnen het teamproces en ik ben nummer twee. Ik zal een voorbeeld geven. Tijdens het voorseizoen kwam een speler naar me toe met de tekst:”coach ik heb vier fouten”. Mijn reactie was:”So what?”. Veel coaches zullen de spelers beschermen maar ik doe dat niet. Wat denkt hij wel niet! Waarop baseert hij dat hij wel de laatste minuten van de wedstrijd zal spelen en een ander niet? Is hij beter dan die andere speler? Iedereen is belangrijk en zolang hij wil spelen blijft die staan. Indien de speler echt niet wil is het beter dat hij helemaal niet meer speelt.
Spelers mogen niet vanwege de fysiek zware training geblesseerd raken. Ze zullen zich moeten aanpassen en wennen aan het ritme van:”training, training,training”. Ik sta geen blessure toe dus wanneer een speler pijn heeft zal hij de volgende wedstrijd op de bank blijven. Het team een dagje vrij geven is net als kerst. Dat sta ik niet toe. Ze worden te relaxt en het ritme wordt onderbroken. Wij trainen zelfs op de wedstrijddag maar we hebben geen keuze. We weten dat we niet het meest getalenteerde team zijn. In de dagen voor een wedstrijd bekijken we video’s met onze fouten, plays van de opponent en de spelers afzonderlijk. De band met onze fouten van de wedstrijd tegen Joventut duurde 25 minuten. Voor de wedstrijd bekijken we in de kleedkamer nogmaals de video. In het basketball zie je op het veld direct terug wat je doet tijdens een training. Dit in tegenstelling tot het voetbal waar ze weinig trainen. Alles gaat om trainen, trainen en nog eens trainen. Doordat ik veel wil trainen ben ik niet blij met het competitieschema. Drie wedstrijden in de week is te gek. Stel je eens voor: zondag reizen door Europa, maandag trainen, dinsdag wedstrijd, woensdag reizen, donderdag wedstrijd, vrijdag trainen, zaterdag wedstrijd en dan dus weer reizen. Het is bijna onmogelijk om ons goed voor te bereiden op de tegenstanders. Mijn hoop is dat de Belgische, Duitse en Nederlandse bond de speelschema’s gaan veranderen want het is beter voor de competitie, resultaten in Europa maar ook voor de nationale teams. In topcompetities zoals Spanje spelen ze maar twee wedstrijden per week. Daar is er veel tijd om de tegenstander te bestuderen. Hierdoor worden deze competities zo sterk. Uiteraard hebben ze ook meer geld en kunnen ze spelers aantrekken die de fundamentals beter beheersen. Maar talent zonder werk levert niets op. Het gaat altijd om talent plus werk. In een team met alleen harde werkers kun je wel de chemistry vinden om te winnen. Het team uit Girona ken ik erg goed, het is een team met een groot budget en spelers die anderhalf miljoen verdienen. De coach was vroeger mijn coach. Het is een goede mogelijkheid om ons team te tonen en ze te laten merken dat wij met trots spelen en voor iedere positie vechten. Ik wil dat men in Europa over ons praat. De laatste twee jaar werd er veel over EiffelTowers gesproken maar ze hebben nooit de tweede ronde gehaald. Het is zeker dat onze tegenstanders taai zullen zijn maar zolang zij denken dat wij niet taai zijn kunnen we ze verrassen. We hebben vijf procent aan mogelijkheden maar dat is onze honderd procent en dat is dus veel. Vijfendertig minuten waren we ‘close’ met Joventut en maar acht puntjes achter. Dat geeft al aan dat we geen slecht team zullen zijn.