Startte op zijn 7de met basketball, 3rd grade primary school. Mijn vader nam me mee naar het park en leerde me te schieten. Hij leerde me lay-ups te maken en jump shots. Ik hou van sporten en ik hou er van om baseball en soccer te kijken.
Ik startte op een jonge leeftijd met basketball en naarmate ik ouder werd merkte dat ik best goed was in basketball. Daarnaast was ik lang dus ik ben blijven spelen. Ik speelde dus highschool en uiteindelijk erg gelukkig dat ik bij Stanford University mocht gaan spelen wat NCAA is.
NCAA, college basketball is het hoogste wat er is. We waren de beste in het land met hele goede spelers in ons team. Echt een geweldige ervaring.
Mijn vader heeft me echt naar het basketball getrokken. Er is zelfs nog een foto van mij als 2maand oud jongetje zittend naast een basketball. De basketball is net zo groot als mezelf. Ook een foto van mijn schoen naast die van mijn vader. Het is leuk om te zien wie ik nu ben en verliefd ben geworden op het basketball en dat het nu zon groot deel van mijn leven bepaald.
Mijn ouders waren in het begin van seizoen (vorig seizoen in Groningen). Hun eerste wedstrijd die ze zagen was de wedstrijd waarin ik mijn voet brak. Ik was erg blij dat ze er waren want zeker de eerste anderhalve week had ik veel pijn. Mijn ouders zorgden voor me. Ze zouden drie wedstrijden bekijken en de allstar-game. Zo is het helaas.
In de drie jaar Stanford had Haryasz eerst 1.3 ppg en in seizoen 3 gemiddeld 30ppg. Ik speelde eigenlijk vier jaar in Stanford. In het eerste jaar ben je fris jong persoon net van high school die speelt met jongens die veel ouder zijn. Drie a vier jaar ouder en de coach gebruikt je minder. Het is vergelijkbaar met een jeugdspeler in Nederland die ook niet heel veel speeltijd krijgt.
Op het moment dat ik een senior was werd ik een starter in het team. Ik kreeg steeds meer speeltijd. In die jaren werkte ik steeds harder. Goede coaching en iedere zomer wanneer het seizoen over was ging ik naar huis. Daar ging ik werken, werken, werken en ik had een drive in me om mezelf te verbeteren. Probeer beter te worden en ik hou er van om beter te worden. Mezelf te verbeteren. Ik hou er van om hard te werken en dan de resultaten hiervan te zien. Dat elk seizoen opnieuw.
Nu ben ik op het punt dat ik er mijn geld mee verdien want helemaal geweldig is. Wanneer ik nog jong was was het geen droom van me om er geld mee te verdienen. Ik vond het leuk om basketball te spelen. Toen ik op college kwam kreeg ik de mogelijkheid om er geld mee te verdienen. Nu ben ik erg gelukkig geweest want ben over de hele wereld geweest en heb zoveel leuke dingen gezien. Leuke mensen ontmoet overal en nu wordt ik er goed voor betaald. Ik heb geluk gehad.
Voor elk kind dat opgroeit en basketball speelt wil naar de NBA. Dat is je ultieme droom. Kennelijk is het niet makkelijk als dat het lijkt. Er zijn zo weinig jongens die gelukkig zijn dat ze in de NBA mogen spelen. Ik was gelukkig genoeg om een contract te tekenen bij de Houston Rockets. Ik was daar een tijdje en toen besloten zij om mij te laten gaan. Voor mij was het een geweldige periode om te trainen met Tracy McGrady en Yoa Ming. Geweldige ervaring waar ik veel van heb geleerd en mijn eigen spel door verbeterd is.
Uiteraard is het niet geworden wat ik had gehoopt. Maar ik ben nu wel de wereld over gegaan. Ik ben in Italie, Belgie, Duitsland en Nederland geweest. Tuurlijk de NBA is de ultieme droom maar hier zijn is ook super geweldig. Hoe ouder ik wordt hoe meer ik het waardeer om dit te zien.
Voor mij het was een grote stap om naar Europa te gaan. Allereerst omdat je weggaat bij je vrienden en familie. Je gaat naar iet wat je niet kent, je geen mensen kent, geen idee hoe het gaat verlopen. Het spel is anders, het internationale basketball en de NBA dat zijn zulke verschillende stijlen. Voor veel jongens is het een grote stap.
Een groot verschil tussen de NBA en internationale basketball is de loop-regel. In de NBA wordt er nooit gefloten van een halve stap terwijl je in Europa weer een extra stap mag nemen in de low-post. Zo mag je hier in Europa ook niet de bal van de ring pakken. Maar bovenop dit alles is het in Europa meer team georienteerd. In de NBA het is star-oriented en de focus ligt hier op. Hier in Europa het is vooral team en team units. In Amerika wordt er ook wel als een team gespeeld maar meer rond de ster zoals LeBron James. In Amerika hebben ze de beste basketballers maar in Europa zijn er ook zeer goede spelers. In Europa gaat het om de teamoverwinning. Waar toppers ongeveer 20 minuten spelen terwijl James 40 minuten speelt.
Voor mezelf vind ik de Europese stijl erg leuk. Het is meer een intelligent spel en het gaat hier niet om je eigen statistieken. Niets tegen de Amerikaanse stijl. Hier is het niet erg als je maar 10 punten scoort. Mogelijk had je dan wel een goede defense of assists. In Amerika zouden ze zeggen van wat deed jij nou?. Maar toen ik op college zat had ik waarschijnlijk de Amerikaanse stijl de voorkeur gegeven. Nu ik in Europa ben vind ik deze stijl leuker. Je gaat gewend aan de stijl waarin je speelt.
In Napoli had ik een geweldige tijd ondanks dat we wat moeilijkheden hadden als team in het begin van het seizoen. Na een enkele maanden kreeg ik niet betaald net zoals wat andere teamgenoten. Ik kreeg een aanbieding van de Duitse club Bremerhaven die mij graag wilden hebben. Daardoor ben ik uiteindelijk geswitched. Hoofdzakelijk geld maar ook de verandering van agent zorgden ervoor dat ik naar Duitsland ben gegaan. Dat was gewoon een slimme move en uiteindelijk had ik daar een geweldig jaar.
Vervolgens ben ik naar Oostende gegaan en dat was een circus. We hadden in totaal drie verschillende coaches voordat het kerst was. Dat is voor een speler bijzonder moeilijk omdat je graag wilt weten hoe de coach wil spelen. Doordat we drie coaches hadden gingen we alle kanten op en je krijgt geen consistentie als je voortdurend spelers en coaches wisselt.
Ze brachten in seizoen zes verschillende spelers. Het ging dus ook op & neer, echt te gek voor woorden. Voor elke speler is het dan moeilijk om consistent te spelen maar ook als team. Het waren allemaal goede spelers maar door de omstandigheden was het voor iedereen moeilijk.
We speelden met Oostende ook in de EuroCup. Voor mij een goede ervaring om tegen teams met een groot kaliber te spelen. Voor mij het zon zwaar seizoen dat ik een andere richting opwilde. Ik wilde ergens anders fris en op nieuw kunnen beginnen. Dat heb ik mijn agent verteld al voordat het seizoen voorbij was.
Daarna ging ik naar Israel. Overal waar ik kwam was het anders maar was iedereen geweldig. Team was goed, organisatie goed en de fans ook. De manier waarop ik speel paste niet in de manier waarop zij hun aanval wilden spelen. In Israel speelden ze op de tegenovergestelde manier van mijn stijl. Voor mij was leverde het niets op en voor het team mogelijk ook niet. Zij konden een nieuwe man brengen die wel in het aanvalsspel zou passen.
Voor mij en het team is het altijd een puzzel. Altijd afwachten of het goed gaat passen. Uiteindelijk zijn we er prima uitgekomen. Zij weten dat ik een goede speler ben en zij hebben een goede organisatie. We pasten gewoon niet goed bij elkaar. Wat natuurlijk jammer is maar dat kan soms gebeuren.
Dat bracht me uiteindelijk hier in Groningen. Ik had ook nog keuze uit clubs uit de tweede divisie in Spanje of voor een maand terug naar de USA. Een club uit Duitsland en had nog gewoon naar huis kunnen gaan en wachten voor een paar weken op een goede deal. Uiteindelijk sprak ik met Robbie, Marco, Albert en dat voelde comfortabel. Ze vertelden me hoe zij wilden gaan spelen en hoe ik ingezet zou gaan worden. Toen besloot ik om naar Holland te gaan.
Het team was al gesettled maar gelukkig hebben we fijne jongens. Het is ook absoluut mijn leukste jaar over de plas tot nu toe. Deze jongens helpen mij om mijn plek te vinden in het team. Zij zijn al voor vier maand samen, hebben vriendschappen en kennen elkaar al redelijk.
Nu komt er een nieuw persoon bij het team en die vervangt iemand die ook een vriend van hun was. Ik werkte hard en probeer dat te doen wat er werd verwacht en zij waren heel aardig voor mij. Uiteindelijk werkte het goed.
Voordat ik hier kwam vertelden ze me dat Groningen een soort van klein Amsterdam is. Grote universiteitsstad en toen ik hier kwam raakte ik verliefd op de stad. Fijne mensen, geweldige fans met een super support richting het team. Ik vind het stad leuk, mijn ouders vonden het leuk om te zien.
Groningen is echt bijzonder want er komen hier altijd zoveel mensen als je het vergelijkt met andere plaatsen in Nederland. Andere plaatsen hebben ook wel volle zalen maar hier zijn er veel meer mensen. Mensen die van basketball houden en dat voel je. Vergelijkbaar met de NCAA waar mensen ook van de sport houden en hun plezier kenbaar maken. Dat maakt het hier bijzonder.
De fans, de stad en mijn teamgenoten hebben er toe bijgedragen dat ik mijn contract heb verlengd. Ik vind het belangrijk dat een groot deel van het team terug komt. Tuurlijk had ik ook andere opties maar goed we hebben een goed seizoen en ik wil nog een jaar blijven om volgend seizoen nog meer dingen te laten zien.
We starten het seizoen goed maar die halve finale in de beker was een pijnlijke nederlaag. We wilden de beker gewoon winnen. We hadden Jason D. niet terwijl dat onze beste verdedigende speler is. Maar dat is een excuus en wij speelden zelf ook niet goed. Dat kan soms gebeuren en nu is het beeld volgens de media en fans dat wij slecht onder druk kunnen spelen. Daar ben ik het niet echt mee eens. Wij hadden ons team niet compleet, ik heb ook een tijd niet gespeeld.
Mijn blessure was gewoon een freak incident. Gewoon botte pech. Ik ben een lange speler maar ik breek zo ongeveer het kleinste botje in mijn lichaam. Dat is ook sport en ook het mooie en heeft niets te maken met de trainingen. De blessures hebben niet direct noodzakelijkerwijs iets te maken met de trainingen. Gewoon pech.
In basketball draait het veel om match-ups. Leiden en Groningen liggen elkaar niet. Dat speelt ook mee in de wedstrijd om de halve finale beker. Zij vormen een moeilijke match-up voor ons. We wonnen vijf keer van hun en zij vier keer van ons.
Zone-verdediging is lastig voor ons en wij schoten toen ook slecht. Niet een karakteristiek voor ons. Zij hebben de kleine en snelle Gibson en een aantal grote mannen. Onze belangrijkste grote man is er uit en al deze wedstrijden waren een dogfight.
We waren in wedstrijd vier bijna door maar toch gebeurde het. Een grote voorsprong raakten we kwijt en verloren. Jammer, die wedstrijd is nu gespeeld en we moeten focussen om de wedstrijden die komen. Tuurlijk we hebben jonge spelers. Dat kun je als een soort van excuus zien maar daar moet je ook van leren. Dat mag niet opnieuw gebeuren. Je moet leren van je laatste fouten.
Ik voel me erg trots vanwege het record. We hebben elke wedstrijd hard gewerkt en ik denk ook dat wij het hardst trainen van alle teams. In het reguliere seizoen hebben we ons karakter laten zien en in de play-offs begint het overnieuw. Iedereen wil nu zich opnieuw laten zien.
De finale kijk ik naar uit omdat ik fijn vind de kans op een titel. Daarnaast kan ik mogelijk weer spelen en een boost geven aan het team. Wij hebben maar een doel en de tegenstander heeft een voordeel omdat ze makkelijker tot de finale zijn gekomen.
Wij zitten in het ritme van spelen. De titel is mijn eerste officiele prijs. Ik kan niet wachten om terug te keren op de vloer. Het is zon marteling om aan de kant te zitten. Laat ik het zo uitleggen: als jij een hond hebt die hongert heeft en die vastgemaakt is aan de muur. Je houdt dan een bot voor zijn neus en hij kan er niet bij. De hond wordt gek van het bot. . Zo voel ik mij ook, ik wil dat bot! Ik wil dat team zo graag helpen maar dat is onmogelijk nu. Wat ik ook doe, ik kan ze niet helpen op dit moment.
Niemand gebruikt mijn blessure als een excuus. Nu ik er niet ben moeten we anders spelen. Tuurlijk willen ze dat ik er bij ben. Nu ik er niet ben hebben we geen niet een andere grote man. Dat maakt het voor mij zwaar om te kijken.
In Europa spelen zou geweldig zijn en ik heb dat al gedaan inmiddels. Voor anderen in het team is het geweldig om op een andere manier top basketball te ervaren. Dat zal ons team beter maken want dan spelen we elke week tegen geweldige teams. Spelen tegen grote clubs geeft als een competitie-gedreven persoon de motivatie en adrenaline en het maakt je beter. Dat is wat ik wil.